چونان شعر سپید، آشفته

شال را روی سرم مرتب میکنم. یقه ی مانتو کمی باز است. ریسک است، نمیشود که دائما مراقب بود و با شال لختی احتمالی آن قسمت را پوشاند. مقنعه سر میکنم و به فرق کج موهایم دقت میکنم. با ناخن سعی میکنم درستش کنم. خوابم می آید و کلافه ام. دیشب خوب نخوابیده ام .

 تا دیر وقت خانه ی پدر بودم . مامان کتفش شکسته و عیادت کننده داشت تمام طول روز را و تا ساعتی که من و بچه ها برگشتیم خانه، هنوز عموها و عمه ها نشسته بودند.

موهای وزوزی از مقنعه دسته دسته بیرون میپرند و  دورتادور صورتم را میپوشانند.آرزو میکنم ای کاش صاف بودند.ای کاش کچل بودم. ای کاش الان کسی رختخواب پهن میکرد جلوی همین پلیس بعلاوه ی ۱۰ کنار آموزشگاه و میخوابیدم. بسیار خسته ام...

+مثل لباس پهن شده روی بند رخت

با باد در نبرد و گلاویز گیره ام ..

امید صباغ نو

بشنوید :

معجزه ست خنده هات. اردلان طعمه