بعداز ظهر لوبیایی ...

صدای نق و نوقش از توی کابینت می آید . پاهای تپل و کوچک و سفیدش را جابجا میکند . از آن پشت پیداست که تا گردن سرش را فرو کرده وسط نخود و لوبیاها و عدس ها ...

با حرص و اندکی غیظ از جا برمیخیزم و میروم سمتش . دستش گیر کرده توی شیشه ی لوبیاها . مشتش را گره کرده ... لوبیاهای قرمز ، همچین یواش یواش از لای دستش برمیگردند توی شیشه و کیان هنوز حاضر نیست مشتش را رو کند . شاید اگر روزی دیگر بود و زمان و ساعتی متفاوت ، یک قرن هم که اصرار میکرد و التماس ،اجازه نمیدادم با دست پر برود سر اسباب بازیهایش چه که لوبیا می پاشید وسط هال . اما برایش یک کاسه پر کردم و راهی اش کردم . با شعف می برد میریزدشان توی کامیونش و از آنجا توی ماشین های کوچکترش . همان دوازده ماشین کوچولوی بامزه که ترافیک هم دارند گاهی آن وسط مسط ها . حالا دوازده ماشین بند انگشتی لوبیا بار زده اند :) به عروسک ها تعارف میکند . عروسک های بی تفاوت بهار ... و به تلویزیون و به فرشها . دانه دانه . 

خب ! مهربان بودن و مادر خوب بودن این بدبختی ها را هم دارد :)

---

*کلاس اول بهار هم تمام شد ،دیروز جشن الفبا داشتند . مادرها انگار که آمده بودند عروسی . خداوکیل یک شینیون هایی  گذاشته بودند بیا و ببین . بچه ها که دیگر نگو از پشت سرخاب و ماتیک ، معصومیت شان به فنا رفته بود :)) دلم از آنهمه نقاب کوچک و بزرگ گرفت ...