آن سیصد و سیزده نفر جور نشد ؟

می بینم که  به صف از ساحل عبورشان می دهند و می نشانندشان روی شنهای کنار ساحل . با لباسهای نارنجی نشسته روی دو زانو . از چهره هایشان چیزی نمیشود خواند . من اما چیزی توی سرم سووووووووووووت میکشد . مدتهاست اخبار نمی بینم . کلیپ گوشی ها را نمی بینم . از داعش و جنایاتش خبری نمیگیرم و جستجو نمیکنم . نشسته بودم کنار علی و برایش چای با خرما آورده بودم و از بخت بد داشت اخبار می دید .

میخ شده بودم . نمیتوانستم چشم هایم را ببندم یا گوشهایم را با دو تا دست یخ زده محکم بپوشانم . سرم سووووت میکشید و انگار دلم را به سیخ کشیده باشند و هی زغال زیرش را با حرارت باد بزنند ... داشتم از درون برای یک مشت مسیحی مصری ، کباب می شدم . خودم را جای خانواده شان گذاشتم و برای لحظاتی مردم ...

 من از این دنیا نفرت دارم . از دنیایی که هر روز و هر لحظه هزاران نفر به دست هزارن نفر دیگر میمیرند و اسممان همچنان انسان است . من از دنیایی که در یک کیلومتری ام زنی ، از سر کینه ی زنانه ، کودک همسایه شان را توی حمام در لگن آب جوش خفه می کند و پشیمان هم نیست ، می ترسم . از مرگ برای خودم نمیترسم اما از کشته شدن کودکان جلوی چشم مادرانشان  و سر بریده شدن مادر پیش چشم بچه ها ، خون توی رگهایم می ماسد . می شنوم  اخبار تجاوز را تمام تنم درد میگیرد و به خود میپیچم .

خدا کند زودتر ... خیلی زودتر کسی که باید بیاید از راه برسد برای یک دنیای امن ... یک دنیای بی هراس !

Ebi - Ki Ashkato Pak Mikoneh