در فصل به فصل روزگارم ، بهار همیشه هست ...

من و بهار به اندازه ی بهار و بابا ، با هم صمیمی و عیاق و موافق نیستیم . اما مادر و دختری هستیم که در دور بودن از هم بی شکیبیم . تاب نمی آوریم . گرچه با هم که هستیم کم پیش می آید بغلش کنم و ببوسمش . اصولا یکی از ایرادهای بزرگ من همین بوده و هست . که بهار را و تعلیم و تربیتش را  به عهده گرفتم و از رفاقت فی مابینمان غافل شدم . این روزها اما برای ترمیم این رابطه  دارم سعی میکنم . . می دانید ؟ بهار بسیار باهوش و تیز است . و حواسش به همه چیز هست . اما نمی داند که این جلز و ولز کردن من از چه بابت است . اینکه تمام هم و غم من برای پیشتازی و ممتازی اوست . برای اینکه کم نیاورد . از این بابت است که میخواهم دست کم شانه به شانه ی هم سالانش باشد و ببیند و تجربه کند . گاهی فکر میکنم این حرص خوردن ها و انرژی هایی که من میگذارم به پای بهار ، عاقبت بدجور کار دستم میدهد . ولی باز نمیتوانم بی خیال باشم و بگویم اینبار ولش کن . ولش کن دست خالی و بی کاردستی برود مدرسه . بگذار بدون تمرین خواندن و صداکشی امروز سر کلاس حاضر شود . و یا مهم نیست توی کلاس زبانش نداند پاسخ nice to meet you را باید چی داد . یک دختر که بشتر ندارم . یک دختر باهوش و زیبا و همه چی تمام ... باید برای تحکیم این رابطه کاری کنم :(

---

* دست منه تو عکس :)