خانم اجازه !

با من و هم نسلانم آن روزها چه کردند که گاه گداری که میروم پی بهار تا از مدرسه بیاورمش ، از تماشای دختران یونیفرم پوشیده و محصل و شکل هم و هم قد و قواره ، رختشورها توی دلم رخت میشورند و می تکانند و پهن میکنند ... سردم میشود ... فرو میریزم ؟!

---

پ ن : من از اینکه بهار هیچ وقت از رفتن به مدرسه استرس نداشت و ندارد ، در عجبم . من همیشه ی خدا هراس داشتم . از مسیرش ، از بنایش و آن پنجره های سیم پیچ شده اش با رنگ های سیاه و رنگ و رو رفته اش ،از انتظاماتش ، از جاسوسان خود فروخته اش ، از سخت گیری های وحشتناکشان ، از میز و نیمکت هایش . از دستشویی و آبخوری و انبار کتابش ، از زیر زمین مواقع اضطراری اش که شده بود سینمای مدرسه ، من از همه چیزش به خصوص مدیر و ناظم غالباً ترشیده اش هراس داشتم . خوشا به حال بهار و خوشحالم .

پ ن : پ ن ها طولانی ترند ... این یعنی کلی حرف دارم اما جایش نیست ...

ساز باغلاما از احمد کوچ