تلنگر

دیشب میهمان بودیم . میزبانمان خوش برخورد بود . میگفت . میخندید . و همه چیز عالی بود . فقط ... فقط بچه شان را که بغل میکردند ، غذایش که می دادند و اینور آنورش میکردند ، جگرم آتش میگرفت . از صبوری آنها و ناسپاسی های خودم :(

کودک 4 ساله ی حاصل از ازدواج عموزاده ها ! نه میتوانست بنشیند و نه میتوانست کوچکترین نیاز شخصی خود را بیان کند . فقط صداهای نامفهوم بود و تن لمس و بی حرکت ... خدای من ! مرا ببخش :(

تمام مدت نگاهم به ساعت بود که زودتر دیر شود و وقت برگشتنمان به خانه . خدایا مرا ببخش ! تمام مدت بغض داشتم و جلوی خیس شدن چشمهایم را با بدبختی گرفتم . خدایا معذرت میخوام ! تمام حرفها را نشنیدم ، فقط سر تکان دادم . میزبان مهربان و صبورم پرسید : خوابت میاد ؟ با سر تکان دادم : تقریبا ! و دروغ میگفتم . به رختخواب هم که رفتم ساعتها خوابم نبرد . من کله ام داشت از آنهمه فکر سوت می کشید . خدایا مرا ببخش اما من از تو هیچ چیز نمیدانم . از اینکه چگونه صبر خودت و بعضی بنده هایت انقدر زیاد است و من خاک بر سر همیشه ی خدا در حال فورانم و نق نق کردن . خب چرا با پشت دست نمیکوبی توی دهنم تا ساکت شوم ؟ دیشب اما ... خوب گذاشتی توی کاسه ام . تمام عمرم را آوردی جلوی چشمم . تمام ناسپاسی های گاه به گاهم را . درست کوبیدی توی دهنم . حرکتت صد امتیازی بود . بازی را بردی فدایت شوم . من نقش زمینم هنوز ....