یک خط در میان ... ما !

من در تمام دوران زندگی ام ، تنها یک عروسک داشتم . سوم دبستان که بودم ، با نرگس ،دختر بور و کک مکی همسایه مان رفتیم شانسی زدیم و عاقبت این قمار بچه گانه مان شد دو تا عروسک کوچک لخت به اندازه ی کف دست که دادیم آبجی بزرگه ی نرگس که دبیرستان میرفت و طرح کادش را میگذراند برایشان لباس دوخت . لباس که چه عرض کنم یک چیزی سر هم کرد و دهان ما را بست . عمر عروسک داری ما آنقدر نشد که برایش اسم انتخاب کنم . و اینکه دست کم یک شب در کنارم بخوابانمش . ناپدید شد . به واقع ناپدید شد . بادآورده ی ما را باد برد . حالا این باد نرگس و بابک برادر کوچکترش بودند یا که نه الله اعلم ...امروز در خانه ی یک اتاقه ی کوچک ما ، هرکجایش که سر بچرخانی اسباب بازی میبینی . هر جا بی هوا قدم بگذاری صدای یک وسیله ی کوکی بلند میشود از زیر پاهایت . توی کتابخانه ، روی اپن ، توی حیاط ، زیر میز تلویزیون ... سوای سبد توی اتاق و روی دراور .دست آخر ، گذرت هم که به بازار و خیابان بیفتد با بچه ها ، این دو جانور طوری رفتار میکنند که هر کس نداند خیال می کند این دو هیچ چیزی به اسم سرگرمی نداشته اند و ندیده اند . انگشتش اشاره و چشمهای براقشان میچسبد به ویترین اسباب بازی فروشی ها .

ما بعد از ظهرهای گرم دزفول را با رویای بستنی سر میکردیم و حالا چی میشد که پدر مأموریت نمی بود و حاتمیت اش گل میکرد و پولی میداد و میرفتیم از این بستنی قیفی های فله ای بی بسته بندی کج و کله می گرفتیم که هر کدامشان به نوعی کسری و ناقصی داشتو قطع عضو بود از بسکه برق میرفت تند و تند و هی آب میشدند و فریز میشدند از نو طفلی ها !با اینهمه به همین و کمتر از این هم قانع بودیم . اگر عید تا عید برایمان لباسی ، پیراهنی میگرفتند و میآوردند خانه ، می پوشیدیم . اگر که نه ، نیازی احساس نمیشد . از این خبرها نبود که ببرند و محترمانه بگویند انتخاب کن عزیز دلم. بپوش اصلا ببنیم سایز ات هست یا نه . رنگش را دوست داری یا نه نفسم ؟ کی می توانست و وقتش را داشت توی بحبوحه ی جنگ و ویرانگی بعد از آن ، دست 6 بچه ی قد و نیم قد را مثل جوجه اردک های مطیع بگیرد و بکشد دنبال خودش ؟

 ما بچه ها در داشته هایمان شریک بودیم . در داشتن مداد رنگی 6 تایی ، دوات و نی قلم ، خودکارهای بیک ، حتی لباس گرم زمستان و چتر . آنها که تایم صبحی بودند میبردند و ظهر اگر به موقع حاضری میدادند ، نوبت به بعدازظهری ها هم میرسید . حالا بچه ی من مردد است که صورتی را بپوشد یا سبز فسفری را یا ... هزار لنگه جوراب دارد . ده بسته مدارد رنگی و..و..و.. تازه ما قشر متوسطیم الان . و هنوز از دست خودمان دلخوریم که نمیتوانیم آنگونه که باید و سزاست برای فرزندانمان هزینه کنیم . و تک تکمان هر روز این دروغ ساختگی را با خودمان تکرار میکنیم که روز به روز بچه ها دارند باهوش تر میشوند و ما خیلی نادان بودیم . ما خیلی نادان بودیم و عقلمان نمیرسید چون قانع بودیم و سازگار بزرگ شدیم .

--------------------------------------------------

پ ن : خیلی حرفها داشتم برای گفتن . طولانی میشد . 

http://ghadima.ir/ را ببنید