مادر، بودن یا نبودنش مسئله ای نیست .

مهم نیست که مادرم . که دور و برم را دو فرشته ی کوچک گرفته اند . که با یک دست غذا میگذارم دهان این یکی و با دست دیگرم  ، آن یکی را برای مدرسه رفتن آماده میکنم . که از صبح تا شب همینجور دولا راست میشوم و جمع میکنم از روی زمین ریخت و پاش هایشان را و از شب تا صبح به این یکی شیر میدهم و روی آن یکی را با پتو می پوشانم . که این یکی نق میزند توی خواب و آن یکی با پاهایش روی فک و سینه و پهلوی من ضربه های سه امتیازی پیاده میکند . که وقتم و زندگی ام برای این دو ، در گذر است . مهم نیست که مادرم و همواره خدا را بابت داشتن شان از ته دل هزاران بار شکر میگویم و گاهی از سر غیظ و خستگی و تنهایی فریادم به آسمانها بلند است . مهم نیست که اینها شده تجربه برایم . تجربه ی مادری .

مسئله اینست که روز مادر که می رسد ، من میشوم خواهر سی و چند ساله ام که سالهاست آغوشش از این هدیه تهی ست و دم برنمی آورد . سالها با مداواهای سخت و بی رحم برای درمان نازایی، دست و پنجه نرم کرد و هنوز هستند کسانی که به قصد کشت نیشش بزنند. با حرفایشان آزارش بدهند و او  همیشه  انگار که اولین بار است میشنود و میبیند و مورد خطاب واقع میشود با لبخند و فقط لبخند پاسخشان می دهد . روز مادر که میرسد من  میشوم خواهرم . که برای بچه های من از عشق و محبت چیزی کمتر از یک مادر ندارد در سینه اش . با آن قلب پر از احساسش . در آن وجود بزرگوار و استوار و صبورش .

 بیایید هی هدیه های روز مادر را که از فرزندانمان میگیریم خنجر نکنیم برای قلب خواهرانمان . بیایید هی مادر مادر نکنیم . بگوییم روز زن . ما همه اگر مادر نباشیم ، در زن بودن که مشترکیم . بیایید زن بودنمان و زن خوب بودنمان را جشن بگیریم .  

* چند روزیست با دیدن  خط دوم کمرنگ و خواندنش ، شده ام محیای منتظر که :

 آنقدر مهربان و عادل هست که حتی شده یک تکه از زمین کلنگی بهشتش را بگذارد برای زیر پای زنهایی که خودش نخواسته مادر صدایشان کنند! زن هایی که درد کشیده ه اند و صبوری آموخته اند...