روزی روزگاری من ...

با هزار ادا و شکلک و فیلم و خواهش و تملق ، چند لقمه غذا میگذارم دهنت تا زود تر از وقتی که باید ، دل ضعفه نگیری . مادر من برای اینگونه تلاش ها وقتی نداشت . حالا عوضش من خیلی حواسم به تو هست . که از آن سرگیجه های از سر گرسنگی به تو دست ندهد . من خیلی وقتها ناهار نخورده میرفتم مدرسه . خیلی وقتها مامان حواسش نبود و من از در زده بودم بیرون و هیچی برای خوردن توی کیفم نداشتم . ما پنج زنگه بودیم تازه ! وقتی هم برمیگشتم خانه ، این خودم بودم که باید دنبال چیزی برای خوردن میگشتم توی آشپزخانه . نه اینکه مادر بی رحم و بی خیال و بی فکری داشته باشم . نه . مادر من خیلی گرفتار بود . با بچه های کوچکتر از من . با مهمانان وقت و بی وقت . با همیشه عجله و همیشه یک لنگه پا ایستادنش . اما منم و تو یک دختر و کیان پسری . که چون وقت دارم باید حسابی بهت برسم . حسابی با هم حرف بزنیم و از آن بازی های عجیب و غریبت سر من دربیاوری . که روی حاشیه ی فرشها با هم راه برویم و حواسمان باشد از خط نزنیم بیرون . که تو لب خوانی کنی جمله و شعرها را و من بفهمم چی میگی . من باید تو را مرتب بفرستم مدرسه . مقنعه ات را هر روز اتو کنم و عطر بزنم به سر و رویت و موهایت را طوری زیر مقنعه اسیر کنم که تا وقت برگشتنت از هزار جای دور صورتت نریخته باشد بیرون . من برای تو یکی یکدانه ام سنگ تمام میگذارم . قول میدهم آزارت ندهم با سین جیم . سرک نکشم توی کارهایت . اما مواظبت باشم . رفیقت باشم . خواهرت باشم و صمیم ترین دوستت . با هم میرویم پیاده روی ، خرید ، باشگاه ، و خیلی جاهای دیگر که بشود مادر و دختری حظ اش را برد . البته تمام اینها به شرطی ست که تو دلت بخواهد با من بروی بیرون . با من قدم بزنی . با من بگویی از هر دری ، حتی عشق بیهوده نوجوانی و دل آشفتگی های جوانی ات . از دغدغه هایت .  از دلخواسته هایت . من هرکاری از دستم بربیاید برای تو خواهم کرد . تمام کارها و حرفها و درد و دل ها یی که به دلم ماند و مادرم وقت دیدن و شنیدن و یاری ام را نداشت . خسته بودیم نفهمید . بیمار شدیم حوصله نداشت . سنگ صبور افتضاحی بود . از آنهایی که حرف را صاف و درست میبرند میگذراند کف دست بابا . خفه میشدیم سنگینتر بودیم . اما تو راحت باش . خیالت تخت که من مادر بودن را خوب بلدم . خیالت آسوده که جز من و تو کسی در این میانه نیست . و یقین داشته باش تا دم آخر ، کنارت هستم .

---------

* راستی رفقا ! انگار نوشته هایم ارزش نظر که هیچ ، خواندن هم ندارد . درش را تخته کنیم بهتر است . ها ! نظرت ؟