قصه ی آدمها - قسمت اول : آدم های خوب

دنیا پر است از آدم . آدم های خوب ، آدم های کمی خوب .

 آدم های خوب ،همانهایی هستند که برخلاف باطنشان رفتار نمی کنند . متظاهر نیستند . کلاه کسی را برنمیدارند و کلاه بر سر کسی نمیگذارند . اصولا در کار کلاه و این مسائل نیستند . کلید خانه ات را بدهی دستشان ، خیانت نمی کنند . به سر و همسرت چشم ندارند . به زندگی ات رشک نمیبرند . دستشان به خیر است . دعایشان مختصر به چهارگوشه ی امن خانه ی خودشان نیست . درآمدشان را با جیب دیگران تقسیم می کنند . از کسی توقعی ندارند . از کسی آتو نمیگیرند . دل کسی را نمی شکنند . تن کسی را نمیلرزانند . صدایشان را برای احدی بالا نمیبرند . اینجور آدم ها خوبند . اما خیلی کم اند و خیلی هم گم اند . این گونه آدم ها وجودشان قیمتی است و حضورشان ناب . مثل روزهای کودکی نوستالوژیک اند . با تو که باشند ،فکرشان جایی نیست . حواسشان جمع توست . مهمتر از همه یکهو نمیگذراند و بیخبر بروند . عقیده های راسخ دارند و آرمانهای بزرگ در سر میپرورانند . مینویسند . می خوانند . حل میکنند . گره میگشایند . دست های توانمندی دارند . و مادامی که بخواهی شان هستند . بد پیله نیستند . دروغ نمیگویند . شک ندارند . پشت سرت جایت را با غیبتت خالی نمیکنند . حواسشان هم به این دنیاست و هم آن یکی دنیا . 

میهمانت که باشند دغدغه ی سفره نداری . طعم چایت هرچه باشد با لبخند می نوشند و تعریف و تمجید حواله ات می کنند تا خستگی به تنت نماند . توی محیط کار زیر آب نمیزنند . نان بری نمیکنند . خودشیرینی بلد نیستند . قاعدتا چنین آدم هایی دست روی دست نمیگذارند و فقط حرف نمیزنند . چشم نمیدوزند به بدبختی کسی و بی تفاوت راهشان را نمیکشند بروند سی خودشان . خدا آن بالا همه چیز را میبیند . و آنها بر این باورند که رضایت خدا بر همه ی مسائل ارجع است .

-----

پ ن : آدم های خوب را نمیشود توی چند خط خلاصه کرد . آنها خیلی خیلی خیلی خوبند . 

شهرکرد