یکی به گوش هیئتی های محله مان برساند :

بر طبل هایتان ارام هم که بکوبید ، قلب من باز به عشق امام مظلومم میکوبد !

زنجیر هم که نزنید ... شانه های من زیر بار این مصیبت هزار و چند سال پیش خمیده است !

بر سینه نزنید ... اینجا سینه ای همه ی عمر سوخته است برای حسین و اهل بیتش ...

سیاهپوش هم که نشود این شهر ، من عوض تمامی تان سیاه میپوشم ...

بخدا امام حسین حیف بود مردم !

جای مرا در روضه های بی اثر زنانه تان خالی نکنید ... من هر شب و هر روز برای دل خودم روضه ای میخوانم از خون و اتش و درد ... روضه ای که نه شربت و حلوا دارد ... نه سفره های رنگین غذای عذا !!!! اینجا آب اشک است و غذا ماتم ...

بخدا امام حسین مظلوم بود مردم !

---------------

پ ن : نذر کردم سال بعد اگه عمری بود ، اگه خدا نگهش داشت برام  ، واسه ش لباس علی اصغر بگیرم و بپوشم تنش ...یه جورایی مورد توجه اقا حسین (ع) باشه !