خیلی دور ... خیلی نزدیک

وقتی از کسی میخواهم برایم بیشتر از خودش بگوید ، این به این معنی است که می خواهم تصورش کنم . همه جا و همه وقتش را . مثل وقتی که ساری ، باران زیاد می بارد و معابرش زیر بارش سیل آسا محو می شوند ، من" دریا "را تصور میکنم که تند و تند و خیلی حواس جمع دارد به خانه بر میگردد و احیاناً سبد خریدی هم در دستش گرفته و همین مانع تمرکز حواسش شده و نگران می شوم و خدا خدا میکنم باران رحمتی باشد برایش نه زحمتی . یا وقتی از اصفهان میگویند "منیر "را یک گوشه و یک کناری که توی عکس های اصفهان دیده ام تصور میکنم ، میگویم عکس ها چون من اصفهان نرفته ام تا بحال !!!  وقتی شنیدم زاینده رود پرآب شده علیرغم غم بزرگم برای خوزستان عزیز و کارون ، برای منیر و دلش ، شاد شدم ... یا به یاد" علی" می افتادم که لابد دست خانم و دخترش را گرفته و رفته اند لب آب :) مثلا آن روزها که برزیل بود و جام جهانی و سر و صدایش ، وسط تماشاگران ایرانی نگاهم پی دختر "رویا "بود . کیمیای 14 ساله اش که از برزیلا رفته بود ورزشگاه تا بازی را از نزدیک ببیند . من همیشه در حال تصور آنهایی هستم که میشناسم و احیانا جا و مکانشان را میدانم و اگر چهره شان را هم دیده باشم که فبها ! مثلا از وقتی "سیاوش" را میشناسم تا بگویند ارومیه من ذهنم میرود پیش او با اینکه او و همسر و دخترش حالا مدتهاست که ساکن  دالاس هستند ". بگویند ابادان بی درنگ هوس سهیلا می کنم . و شیراز مرا یاد "شقایق " می اندازد فقط و فقط شقایق . و تا بگویند ماما ، من " شیما " را خیلی خانوم و خیلی معصوم کنار خودم حس میکنم ... اینکه بشنوم  "تبریز" ....

از این جهت است که به خیلی از دوستان رو می اندازم که عزیز من ! بیا و از خودت برایم بگو . می دانی چیست ؟ من احساس خویشی و نزدیکی به کسی که نمیدانم کجاست ندارم . روحم چفت نمیشود باهاش و دلم با دلش نیست انگار . 

* آلما جان ! آلمای عزیزم ... ممنون که خبرم کردی از حالت . برایم پیغام بگذار عزیزکم .

** امسال یلدا را به حرمت پیامبر اعظم ( ص) در سکوت و ماتم میگذرانم . مگر من چند پیامبر از خودم دارم ؟ 

*** انیران ! به خاطر مشخصات گرچه اندک و مختصرت ، ولی سپاس :)