همه لرزش ِ دست و دلم از آن بود

که عشق

پناهی گردد ،

پروازی نه

گریزگاهی گردد.

آی عشق ، آی عشق

چهره ی آبی ات پیدا نیست.

و خنکای مرهمی

بر شعله ی زخمی

نه شور ِ شعله

بر سرمای درون.

آی عشق ، آی عشق

چهره ی سُرخ ات پیدا نیست.

غبار ِ تیره ی تسکینی

بر حضور ِ وَهن

و دنج ِ رهایی

بر گریز ِ حضور،

سیاهی

            بر آرامش آبی

و سبزه ی برگچه

            بر ارغوان

آی عشق ، آی عشق

رنگ ِ آشنایت پیدا نیست.

از : احمد شاملو

------------------

به گمانم ، مرض نوشتن درمان ندارد ! جز دستهایی بسته توی جیب ! کلافه نه !

روزگاری نمی نویسم ... جهت آرمش دوستانم و دوست دارانم !

روز و روزگارتان خوش ....

ما را هم دعاکنید !

نماز و قرآن یادتان نرود !

در پناه خداوند بخشاینده ی مهربان !